Het zijn rare tijden. Na een geheimzinnig virus, worden we geconfronteerd met de corona maatregelen: Anderhalve meter afstand houden, maximaal 6 gasten in je huis en vooral thuis blijven werken. Parallel krijgen de voorzitters van veiligheidsregio’s vergaande bevoegdheden. Zij mogen mensen die contact hebben gehad met een potentieel besmet persoon, inmiddels verplichten om in thuisquarantaine te gaan. Er zijn controles ingevoerd om na te gaan of mensen zich hier ook aan houden en niet naleving kan leiden tot fikse boetes. Daarnaast wordt bekeken of medewerking aan het bron- en contactonderzoek verplicht kan worden via een dwangsom.
Dat is nogal wat. De overheid richt, dwingt, stuurt en sanctioneert en komt daarbij steeds verder onze persoonlijke levens binnen. Alles in de aanloop naar één oplossing voor alles en iedereen: een vaccin. Persoonlijk vind het bijzonder dat deze oplossing er al was voor we kennis hadden over het virus zelf. Ook op de sociale media worden steeds meer kanttekeningen geplaatst. Parallel wordt het nut en de noodzaak van de maatregelen door steeds meer mensen betwist. En nu er steeds meer data beschikbaar is, om de initiële aannames te toetsen, rijzen er alleen maar meer vragen.
Het valt me op dat het moeilijk is die vragen gewoon hardop te stellen. De angst om voor complotdenker uitgemaakt te worden, gijzelt het debat. Het lijkt alsof iedereen die het niet precies weet, dus zelf het overzicht niet heeft, maar wat graag roept dat de ander het niet begrepen heeft. Projectie noemen we dat in de psychologie. Het gevolg is verwijdering, polarisatie.
Het alternatief heet dialoog. Het omarmen van de puzzelstukjes die jezelf niet in handen hebt. De luiken moeten dus open. Alle kanten van het gelijk op tafel. Alleen dan kunnen afwegingen echt op waarde geschat en gewogen worden.
Wat mij betreft is het de hoogste tijd: "If I had only one hour to save the world, I would spend fifty-five minutes defining the problem, and only five minutes finding the solution." (Albert Einstein)
Comments